Caesura - the Duration of a Sigh | 2016

«CAESURA» is a collection of photographs about the transitory state of refugees and migrants who have entered Greece after crossing the Aegean Sea on their way to Europe. Typically the term CAESURA refers to a brief silent pause in the middle of a poetic verse or a musical phrase, used in this context as a metaphor for a silent break amid two violent and distressed periods.

The landscape of CAESURA stretches reclusive and undisclosed, without distinct landmarks, nevertheless at the same time it remains a real place, absolutely relevant to the topographic context of the Greek borderland. An in-between space without solid identity -like a barren battlefield- caught in an intermediate and fleeting time. The people of CAESURA appear to be trapped in an ephemeral and transitory space. They transmit an ambiguous feeling of restlessness and tranquility, emanating a sense of timelessness and durability as if they have existed beyond time -standing determined between two discontinuous moments.

CAESURA is a collection of personal narratives and private moments of people who wanted to declare in a silent and a heroic way their new condition as an element of their freedom. They are people who desired to be photographed –like a passage to immortality- exactly because they have achieved to arrive safe, almost like melancholic knights after the battle.

Ultimately, CAESURA does not only address those who were photographed. At the same time it mostly refers to those who weren’t photographed since it essentially addresses the generic identity usually attributed to the fugitive, the one who runs away, the person who adopts an intermediate temporary identity and focuses mostly at a personal and an existential level, attempting to raise questions about human condition and identity.

CAESURA does not intend to provide answers or make a historic statement about this phenomenal mass exodus –a unique experience for post WW2 Europe. Behind the stereotypical nameless mask of the ‘refugee’, these are the portraits of the new European citizens bearing with them the melancholy of their past and the hardship of their route, while demonstrating a determination to place themselves in a new global reality and a commitment to negate the anonymity of History.                                                    D.K.

Η CAESURA είναι μια συλλογή φωτογραφιών που εστιάζει στην μεταβατική κατάσταση των προσφύγων και μεταναστών που εισήλθαν στην Ελλάδα, έχοντας  διασχίσει περάσματα του Αιγαίου στη διαδρομή τους προς την Ευρώπη. Συνήθως, ο όρος **CAESURA** αναφέρεται σε μια σύντομη, σιωπηλή παύση στο μέσο ενός ποιητικού στίχου ή μιας μουσικής φράσης, και χρησιμοποιείται εδώ μεταφορικά για να περιγράψει μια σιωπηλή παύση ανάμεσα σε δύο βίαιες και γεμάτες αγωνία περιόδους.
Το τοπίο της CAESURA είναι ένα περιβάλλον μεταφορικό και ακαθόριστο, αβέβαιο, χωρίς αναγνωρίσιμα ορόσημα, μολαταύτα πραγματικό και απόλυτα συναφές με το τοπογραφικό πλαίσιο των συνόρων – το τοπίο της ελληνικής παραμεθορίου. Οι άνθρωποι, παγιδευμένοι σε έναν μεταβατικό και εφήμερο «ενδιάμεσο» χρόνο, αναδύουν μια διφορούμενη αίσθηση ηρεμίας αλλά και ανησυχίας, σαν να έχουν τη δύναμη να υπερβούν τον χρόνο, στέκοντας απλανείς σε μία μετέωρη ψυχική κατάσταση, αιωρούμενοι σχεδόν ανάμεσα σε δύο ασυνεχείς χρονικές στιγμές.
Η CAESURA είναι μια συλλογή προσωπικών αφηγήσεων και ιδιωτικών στιγμών ανθρώπων που θέλησαν να δηλώσουν, με έναν σιωπηλό και ηρωικό τρόπο, τη νέα τους κατάσταση ως στοιχείο της ελευθερίας τους. Είναι άνθρωποι που επιθύμησαν να φωτογραφηθούν – σαν πέρασμα προς την αθανασία – ακριβώς επειδή κατάφεραν να φτάσουν με ασφάλεια στον προορισμο τους, σχεδόν σαν μελαγχολικοί ιππότες μετά τη μάχη.  
Τελικά, η CAESURA δεν μιλάει μόνο για αυτούς που φωτογραφήθηκαν. Ταυτόχρονα, αναφέρεται κυρίως σε εκείνους που δεν φωτογραφήθηκαν, καθώς ουσιαστικά θίγει τη γενική ταυτότητα που συνήθως αποδίδεται στον φυγά, στον άνθρωπο που τρέπεται σε φυγή, στον άνθρωπο που υιοθετεί μια ενδιάμεση, προσωρινή ταυτότητα. Εστιάζει κυρίως σε ένα προσωπικό και υπαρξιακό επίπεδο, επιχειρώντας να θέσει ερωτήματα για την ανθρώπινη κατάσταση και την ταυτότητα.  
Ξεκινώντας από τα κλειστά σακίδια, τις οικογενειακές φωτογραφίες και τα γεμάτα οδύνη και νοσταλγία βίντεο των κινητών τηλεφώνων, η CAESURA προσπαθεί να αφαιρέσει τη μάσκα του πρόσφυγα και του μετανάστη. Μια μάσκα ανώνυμη που συχνά την κατέγραφαν οι τηλεοπτικές και οι φωτογραφικές κάμερες χωρίς ποτέ να σταματούν στο πρόσωπο παρά μόνο για να ενισχύσουν τη στερεοτυπική εικόνα του πόνου και της ταλαιπωρίας· και πάλι όμως ανώνυμα. Η CAESURA δεν επιδιώκει να δώσει πολιτικές απαντήσεις ή να προβάλει την ιστορική διάσταση αυτής της εξωπραγματικής –και σχεδόν βιβλικών διαστάσεων– εξόδου για τα μεταπολεμικά δεδομένα της Ευρώπης. Θέλει απλώς να μιλήσει, για την αναστάτωση των θεμελιωδών στοιχείων της ανθρώπινης φύσης που προκαλεί ο εκπατρισμός, για το ξεθεμελίωμα του εαυτού και τη διασάλευση της ταυτότητας, γι’ αυτή την υπαρξιακή, τελικά, συνθήκη που ορίζει και σφραγίζει διά βίου τον φυγά, τον ξένο. 
Έτσι η CAESURA, εστιάζοντας περισσότερο στο υπαρξιακό παρά στο ιστορικό επίπεδο, αποτυπώνει τη γενική ταυτότητα του φυγά, εκείνου που προσπαθεί να αποδράσει, εκείνου που προσεταιρίζεται άλλες, ενδιάμεσες προσωρινές ταυτότητες και μιλά όχι μόνο για εκείνους που φωτογράφισε, αλλά κυρίως για όλους εκείνους που δεν φωτογράφισε, όλους εκείνους που σιωπηλοί, απογυμνωμένοι, παλεύουν να ανασυστήσουν έναν «εαυτό» από τα λίγα που τους έχουν απομείνει.                                                        Δ.Κ.